هو الرزاق

بهـــــــــار زودتر بیا.....

                         که عشق در وجود من، درون تاروپود من

                        چنان نشسته جاودان که تا ابد بود جوان

                        دل پر آرزوی من

بهـــــــــار زودتر بیا.....

 هنگامیکه در غروب چشمانم ردپایی از غصه ها پیدا بود

آن هنگام که در فضای غربت سینه ام ماتم لحظات برپا بود

و زمانیکه در غم خیس نگاهم بی تو بودن را حس میکردم

گرچه فاصــله ی بین ما بسیــــار بود   

 اما صدای صمیمانه و مهربانت تسکین دردایم شد

من در صدای تو هستی ام را دوباره یافت

زیبایی های زندگی را که در لابه لای کلام شیرینت میگنجاندی

                                          با همه وجود درک کردم

مـــــن از صـــــــدای تو

                              زندگی می کنم !

در شــــب کوچک من، افسوس باد با برگ درختان میعــادی دارد

در شــــب کوچک من دلهره ی ویرانی است

گوش کن، وزش ظلمت را می شنوی ؟

                              من غریبانه به این خوشبختی می نگرم

من به نومیدی خود معتادم، گوش کن، وزش ظلمت را می شنوی !

                               در شــــب اکنون چیــزی می گــذرد

ماه سرخ است و مشوش و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است

ابرها همچون انبوه عزاداران لحظه ی باریدن را گوئی منتظرند

لحظه ای و پس از آن هیچ

پشت این پنجره شب دارد می لرزد و زمین دارد باز می ماند از چرخش

ای سراپا سبز، دستانت را چون خاطره ای سوزان در دستان عاشق من بگذار

و لبانت را چون حسی گرم از هستی به نوازش لبهای عاشق من بسپار

باد ما را خواهد برد!               باد ما را خواهد برد!

می خواهم در پهنای لاجوردی چشمهای زیبایت غرق شوم

                            فارغ از همه چیز،

                            فارغ از بیگانگی

                            فارغ از همه درد،

                            فارغ از همه دنیـــا

می خواهم در دریای وجود تو غرق شوم
می خواهم شادی را که در چشمان زیبایت خانه کرده
                                             برای ویرانه ی دلم به  ارمغان ببرم !

  در خلوت تنهایی ام به آن نگاه معصومانه ات می اندیشم

که چگونه در نهایت عطوفت و مهربانی همه را در دایره ی

                                           نجابت سوق می دهی

برق چشمانت خاطره درخشش گندمهای طلایی را

                                           برایم زنده می کند

که چگونه باد بر صورتشان سیلی مینوازد و گونه های درختان را

                                             ملتهب می کند

ای منبع آرامش ای که اگر یک شب دمی بر صورتم ننوازی

خواب این پهنه ی وسیع رویاها به سراغم نخواهد آمد

ای نگهبان شبهای سیاهم  و ای قصه گوی داستان حیاتم

چگونه سپاست گویم تا لایقت باشد

میدانم که اینجا جمعه بازار است

و

دیدم که عشق را در بسته های کوچک نسیه می دادند

نیا باران، زمین جای قشنگی نیست!

من از جنس زمینم، خوب میدانم

که

گل در عقد زنبور است ولی از یک طرف سودای بلبل

یک طرف پروانه را هم دوست میدارد

نیا باران،پشیمان میشوی از آمدن...

زمین جای قشنگی نیست!!...

 سلام

امشب میخوام یکی از شعرای قشنگ دوران ابتدایی مو واستون بذارم، این شعرو از کتاب شعر صدای سبز انتخاب کردم، یادمه این کتابو از نمایشگاه کتاب که برای اولین بار از طرف مدرسه رفته بودم خریدم. (به صورت ستونی بخونید)

خانه ی قدیمی

در انتهای کوچه ی ما                                         یک مرد چاق امروز آمد

یک خانه ی پیر و قدیمی است                             آن را نگاهی کرد و خندید

میبینم آن را چند سال است                               یک کارگر همراه او بود

در فکر تعمیرش کسی نیست                              قلبم برای خانه لرزید

من باز هم دیروز او را                                          امروز بعداز ظهر دیدم

در انتهای کوچه دیدم                                          در کوچه جای خانه خالیست

با رنگ آبی، رنگ آجر                                          احساس کردم کوچه دیگر

نقاشی آن را کشیدم                                         در چشم هایم آشنا نیست

احساس کردم غصه دارد

از شیشه هایش بود پیدا

با اینکه در نقاشی ام بود

آن شیشه های کهنه زیبا

  تو در چشم من همچو موجی

                                           خروشنده و سرکش و ناشکیبا               

که هر لحظه ات می کشاند به سویی

                                           نسیم هزار آرزوی فریبا      

                             تو موجی 

تو موجی و دریای حسرت مکانت

                                          پریشان رنگین افقهای فردا

نگاه مه آلود دیدگانت

                                         تو دائم به خود در ستیزی    

تو هرگز نداری سکونی

                                        تو دائم ز خود می گریزی 

تو آن ابر آشفته ی نیلگون

                                        چه می شد خدایا...............

چه می شد اگر ساحلی دور بودم

                                        شبی با دو بازوی بگشوده ی خود        

ترا می ربودم...ترا می ربودم

                                       چه می شد خدایا.................

فروغ

 هو العزیـز

همیشه به این فکر کن که چقدر از راه را رفته ای، نه اینکه چه مقدار از راه باقی مانده است. به نعمت هایی که داری بیندیش، نه به آنچه که از دست می دهی. هر وقت به مشکلی برخوردی نگو چرا من؟ همان طور که وقتی به موفقیتی می رسی، نمی گویی چرا من؟ هیچ دعایی بدون پاسخ نمی ماند، بلکه در آن زمان پاسخ نه است، ایمانت را حفظ کن، ترس را از خودت دور کن، شک هایت را باور کن. زندگی رازی است که باید حل شود نه مشکلی که رفع گرددد! به یاد داشته باش زندگی بسیار شیرین است اگر بدانی که چگونه زندگی کنی.

                  حافظا چون غم و شادی جهان درگذر است

            بهتر آن است، که من خاطر خود خوش دارم

روزی می آیم که از تنهایی گریخته، فراری روزهای تکراری، با کوله باری از عشـــق و امـــــــید برای با تو بودن می آیم تا شاید آغوشت جایگاهم و شانه هایت مرهم هق هق گریه هایم و کلامت سنگ صبور روزهای پیشم باشد، روزی که هیچ اثری از دیروزم به چشم نخورد و فرداهای خوبی پیش رویم باشد، روزی می آیــــــــــــــم....

***

                                      یا رهــــــــا کن 

ای روزگار لعنتی

***

دلم محکوم این وابستگی هاست 

حصاری در همیشه خستگی هاست 

سلام

من اینجا قصد دارم بیشتر شعرها و حرفای مورد علاقه مو بذارم، یه جورایی درواقع حرفای دلمو، این حرفا واقعا منو آروم میکنه، شما رو نمیدونم، همه کسایی که منو میشناسن میدونن که من از بچه گی چقدر عاشق شعر بودم و هستم، حتی یادمه از دوره ی راهنمایی بچه ها تا یه شعر قشنگ گیر می آوردن واسم میخوندن سر درس حتی از ته کلاس دست به دست بهم میرسوندن، همشون می دونستن که من چقدر احساساتیم وشعر دوست دارم ولی اینم بگما خودم اصلا طبع شعرم خوب نیست، اما از اول دوره نوجوونی چند تا سررسید نامه پر کردم که همش شعرا و متنهای قشنگ و مورد علاقم که جمع کرده بودم بود و تقدیمشون کردم به کسی که دوستش داشتم چون معنی تمام شعرای من اون بود، یکیش فقط شعرای حافظ بود که خیلی دوست دارم و بهترینهاشو از دیوانش گلچین کرده بودم . خودم دیگه به اون شعرا دسترسی ندارم، بگذریم بعد از اون یکی دوتا سررسیدنامه دیگه نوشتم به اندازه ای هست که بذارم بلاگم.

گاهی دلت می رود !                    آرام و بی صدا

بعد این طور وقت هاست که دلت شعر می خواهد، ترانه می خواهد...