در خلوت تنهایی ام به آن نگاه معصومانه ات می اندیشم

که چگونه در نهایت عطوفت و مهربانی همه را در دایره ی

                                           نجابت سوق می دهی

برق چشمانت خاطره درخشش گندمهای طلایی را

                                           برایم زنده می کند

که چگونه باد بر صورتشان سیلی مینوازد و گونه های درختان را

                                             ملتهب می کند

ای منبع آرامش ای که اگر یک شب دمی بر صورتم ننوازی

خواب این پهنه ی وسیع رویاها به سراغم نخواهد آمد

ای نگهبان شبهای سیاهم  و ای قصه گوی داستان حیاتم

چگونه سپاست گویم تا لایقت باشد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: